Leen Witteman

"De Da Vinci-robot is een high tech hoogstandje”

De diagnose prostaatkanker kwam bij Leen Witteman (67 jaar) niet geheel onverwacht. Hij deed mee aan een wetenschappelijk onderzoek naar verschillende vormen van biopt-nemen bij mannen met een schommelende PSA-waarde. Bij Witteman viel de keuze op een MRI-geleide biopt. Met als uitslag dat het weliswaar niet goed was, maar er nog geen noodzaak was om in te grijpen.

“Dan weet je dat dat waarschijnlijk op termijn zal veranderen”, zegt Witteman nuchter. “Ik lag daar niet wakker van, maar ik heb me wel reeds verdiept in de verschillende mogelijkheden. Ook al omdat twee broers van mij al waren behandeld voor prostaatkanker, de ene via de conventionele methode, mijn tweelingbroer via een robotoperatie.”

Inderdaad was op een gegeven moment de PSA-waarde dermate hoog dat ingrijpen nodig was. “Ik had vooraf al mijn keuze bepaald. Ik wilde perse geopereerd worden met de Da Vinci-methode in de Anser prostaatoperatiekliniek in het Maasstad Ziekenhuis. Mijn uroloog gaf alle medewerking en nam zelf contact op met het ziekenhuis.”

Technische kant
Witteman verdiepte zich vooraf zeer in de technische kant van de operatie. “Ik kom uit de techniek en ik ben onder de indruk van de geavanceerde high tech van de Da Vinci-robot. Stel je voor: de operateur zit in de console en bedient de robot op afstand en ziet de ingreep driedimensionaal en ongeveer viermaal vergroot. Door de neuro-safe methode wordt er tijdens de ingreep gekeken of de snijranden schoon zijn. Zo kan meer omliggend weefsel gespaard blijven. En mocht het toch niet goed zijn, kan er meteen tijdens de ingreep gecorrigeerd worden.  De buik wordt opgeblazen met CO2, dus daar ontstaat meer ruimte. In deze methode had ik alle vertrouwen. Als er iets aan je lijf moet gebeuren, is het belangrijk om er een goed gevoel over te hebben, vind ik.”

En een goed gevoel bleef hij houden. “De opvang in de Anser prostaatoperatiekliniek is fantastisch, in alle opzichten. Op de operatiekamer stelde dokter Klaver me echt op mijn gemak en heeft nog het een en ander uitgelegd.” Glimlachend: “Ze hadden me nog wel een uurtje wakker mogen houden, ik vond het vanuit technisch oogpunt razend interessant.”

Pijnstilling
Die tijd had het operatieteam uiteraard niet. Witteman ging de operatie in en kwam pas bij op zaal. “De eerste nacht viel tegen”, geeft hij eerlijk toe. “Ik had veel pijn, maar ik vond dat ik een grote jongen moest zijn. Tot het niet meer te houden was, toen heb ik het pas de verpleegkundige gemeld. Ze gaf een middel en ik voelde de scherpe pijn afnemen. Achteraf waren dat onschuldige blaaskrampen. Ik had me dus beter niet groot kunnen houden.”

Prostaat in een pocket
Na een week ging hij terug voor het verwijderen van de katheter. “Het plassen ging gelijk goed. Incontinentiemateriaal was eigenlijk niet nodig, ik heb slechts een enkel keertje een ‘oeps-momentje’ gehad, maar weet inmiddels dat ik dan mijn bekkenbodemspieren moet aanspannen. Ook van het andere risico, impotentie, heb ik gelukkig geen last. Ik voelde me na de operatie verrassend snel de oude, binnen twee weken wandelde ik makkelijk een half uur. Nu sta ik weer onder controle bij mijn eigen uroloog. Tijdens het laatste gesprek met Klaver heb ik hem nog de vraag gesteld die mij bezig hield: hoe wordt zo’n prostaat met kanker uitgenomen, zonder dat hij ander weefsel besmet? Het blijkt dat deze tijdens het weghalen in een pocket wordt gevouwen, zeg maar een zakje, zodat het niet in contact komt met het lichaam. Mooi toch!”